ŠTA JE REALNI AIKIDO?

Svaki majstor koji je dostigao vrhunac u poznavanju vještine, želi da u svoj rad unese sopstvenu kreativnost i individualnost, svoje elemente i sklonost ka određenim tehnikama, usavršavajući ih dalje, što dovodi do razlika u sistemima treninga i izvođenju tehnika. Cilj takvog istraživanja je stvaranje superiornog sistema, savršenijeg od postojećih. U borilačkim sportovima ovakva istraživanja su nemoguća, jer je sportista ograničen pravilima. Da bi postizao rezultate i takmičio se, mora da poštuje pravila izvođenja svakog elementa, jer se to ocjenjuje i boduje. Svako odstupanje od propisanog, kažnjava se. Iako nije sport, slična je situacija i u aikidou. Japanski majstori koji prenose svoju vještinu svijetom zahtijevaju od svojih učenika slijepo reprodukovanje tehnike, sve u ime očuvanja tradicije. Oni koji su se odvojili od izvornog aikidoa i stvorili svoje škole, insistiraju na reprodukovanju isključivo svog stila da bi zadržali učenike i diferencirali se od drugih škola.

Trenirajući kod najboljih svjetskih aikido majstora (Kišomaru Uješiba – 10. Dan, Gozo Šioda – 10. Dan, Cutomu Čida – 8. Dan, Kenji Šimicu – 9. Dan, Hiroši Tada – 9. Dan, itd.), Majstor Ljubomir Vračarević je imao samo jedno špitanje na umu – da li je i koliko, tehnika primjenjljiva u samoodbrani. Provjeravajući u praksi naučene aikido tehnike, odstranio je mistifikaciju i religiozne elemente, smatrajući ih neprikladnim balkanskom duhu, a usvojio je i do perfekcije doveo elemente koji aikidou povećavaju efikasnost i primjenjljivost u realnim životnim situacijama. Nekoliko stotina tehnika izvornog aikidoa je preoblikovano, tako da je poenta na upotrebnoj vrijednosti svake tehnike.

Realni aikido je autentična srpska borilačka vještina. To je defanzivan, izuzetno fleksibilan sistem odbrambenih tehnika čije su osnovne karakteristike: brzina i pravovremenost reagovanja, uklapanje u protivnikov napad, kontinuitet izvođenja tehnike i potpuna završna kontrola napadača pomoću specifičnih poluga. Fleksibilnost tehnika omogućava da se rad prilagodi konstituciji pojedinca i zahtjevima trenutne situacije, čime se postiže maksimalana efikasnost u primjeni ove vještine. Kroz dugogodišnju praksu svaka tehnika je provjeravana i dalje korigovana, dok se nije došlo do optimalnog rješenja – kako najbrže, najefikasnije i najekonomičnije onesposobiti napadača.

Za realni aikido je karakteristična primjena zbunjujućih udaraca u vitalne tačke, koji sliže skretanju pažnje napadača sa izođenja tehnike na iznenada nastali bol, sa ciljem uspješnog i nesmetanog izvođenja tehnike. U sistemu treninga naročito se obraća pažnja da napadač realno izvodi napad. Bez obzira da li je u pitanju udarac ili napad u obliku hvata, on mora biti brz i snažan, što važi i za kombinaciju napada. Vježbajući odbranu od ovakvih napada na pravi način, realnim aikidom se stiče veoma primjenjljivo znanje.

Realni aikido je dostigao vrhunac u poznavanju odbrane od više napadača. U tradicionalnom aikidou ta odbrana, tzv. džiu vaza, najčešće se svodi na pojedinačni rad sa dvojicom ili više napadača. Na žalost, takvu vrstu samoodbrane praksa ne poznaje i ne priznaje. U ovoj vrsti odbrane, od napada više napadača, realni aikido njeguje i zahtijeva konstantno, fluidno i racionalno kretanje, za vrijeme koga se izvode efikasne tehnike i serije udaraca koje napadačima ne dozvoljavaju da prosto dođu do daha. Upravo ovo, konstantno kružno kretanje, kakvo njeguje realni aikido, jedina je moguća odbrana od više napadača. Pri svemu tome, akcenat se stavlja na energične pokrete kukovima, koji apsolutno pomažu i pospješuju kružna nožna kretanja.

Realni aikido posebno obraća pažnju na odbranu od naoružanog napadača, naročito kada su u pitanju palica, nož ili pištolj sa bliskog odstojanja.

Izuzetno važan dio realnog aikidoa je kontrola protivnika i tome se poklanja posebna pažnja, kako na treningu, tako i u realnoj situaciji.

Realni aikido mogu trenirati svi, bez obzira na uzrast i pol. Za djecu od 5 do 12 godina je osmišljen poseban program „Kroz igru do majstorstva“, prilagođen njihovim psiho-fizičkim mogućnostima. Pored savlađivanja tehnika realnog aikidoa, akcenat ovog programa je na razvoju motoričkih sposobnosti djece, osjećaja za prostor, koordinaciju pokreta, ali i razvoj socijalne strane ličnosti – integracija djeteta u kolektiv i pozitivna komunikacija sa drugim članovima.

S obzirom da se radi o veoma složenoj vještini, efekti vježbanja su višestruki: jača se koncentracija, volja, odlučnost, samopouzdanje, poboljšava motorika i koordinacija pokreta, povećava se otpornost na stres, itd. Osnovna postavka realnog aikidoa je da se efikasno savlada napadač, a da se pri tome fizički ne povrijedi. Međutim, u slučaju takve potrebe, realni aikido može da bude veoma opasno oružje.

TVORAC REALNOG AIKIDOA

Ljubomir Ljuba Vračarević (6.5.1947) je ceo svoj profesionalni rad posvetio realnom aikidou – sopstvenom stilu samoodbrane, koji je stvarao godinama.

Kada je Evropa krajem 60-ih otkrila aikido, on je bio među prvima koji su počeli da treniraju. Zvanje majstora – crni pojas 1. Dan stekao je već 1971. godine. Danas je nosilac majstorskih zvanja: 1. Dan u džudou, 1. Dan u rukopašnom boju, 8. Dan u džiu-džici, 8. Dan kinami-ryu aikiđuđucu i najvišeg zvanja u realnom aikidou 10. Dan – soke, odnosno osnivač vještine.

Tokom prvog usavršavanja u Japanu, 1978. godine boravi u Hondo dođou, kod majstora Kišomaru Uješibe, 10. Dan, sina tvorca aikidoa Moriheja Uješibe. Uvažavajući znanja i ugled japanskih majstora, Vračarević teži svom stilu rada, primjerenom njegovoj konstituciji, mentalitetu i tradiciji kojoj on pripada. Rad sa vojnim i policijskim jedinicama tokom 70-ih godina, podstakao ga je da počne da usavršava praktični, upotrebni aspekt vještine, kako bi povećao primjenjljivost i efikasnost tehnika u realnim situacijama.

Drugi boravak u Tokiju, 1993. godine u čuvenom Jošinkanu – školi velikog majstora Gozo Šiode, 10. Dan, donio je potvrdu Vračarevićevog razmišljanja. Iako je radio svoj „tvrdi“ stil, na kraju boravka je doživjeo izuzetnu počast – susret sa velikim Šiodom koji je već bio veoma bolestan i koji mu je tom prilikom uručio diplomu, koju je lično potpisao (prije nekoliko godina iz Jošinkana je stiglo obavještenje, uz molbu da im se dostavi kopija, da je potpis na toj diplomi jedan od poslednjih potpisa velikog majstora).

PROGRAMI SPECIJALNE OBUKE vojske , policije i tjelohranitelja, donijeli su majstoru Vračareviću međunarodnu reputaciju. U proteklih 20-ak godina obučavao je službe obezbjeđenja i tjelohranitelja predsjednika Zimbabvea, Libije, Makedonije, Republike Srpske, Kazahstana i Slovenije. Držao je kurseve specijalnim jedinicama u nekoliko zemalja, među kojima posebno ističe rad sa ruskim „Alfama“, za koji je dobio visoki vojni orden od generala Fetisova.

Od 2002. godine majstor Vračarević je ovlašćeni instruktor IBSSA, a Bodyguard Training Center „Vračarević“ je jedina ovlašćena škola za izvođenje obuke tjelohranitelja i službi obezbjeđenja po standardima IBSSA. IBSSA je Internacionalna bodigard asocijacija, koja je obrazovno i organizaciono prisutna u 112 zemalja svijeta. Svuda se budući tjelohranitelji i službe obezbjeđenja obučavaju po standardnim programima asocijacije, što omogućava dobijanje međunarodno priznatog sertifikata.

Kroz klubove realnog aikidoa okupljene u Svetskom centru realnog aikidoa, do danas je prošlo preko 120000 učenika.

Majstor Vračarević je autor više knjiga o samoodbrani: „Aikido“, „Odbrana od noža“, „Aikido – džudo“, „Odbrani se bez straha – samoodbrana za žene“, „Obučavao sam telohranitelje“, „Realni aikido“. Autor je video kaseta: „Od početnika do majstora“, „Odbrana od noža“, „Trenerska licenca“, „Nož, pištolj, palica“, „Kroz igru do majstorstva“.

Zvanja i priznanja koja je majstor Vračarević dobio u izuzetno plodnoj karijeri su mnogobrojna.

Majstor Vračarević je od 1997. godine profesor po pozivu na Višoj školi za sportske trenere u Beogradu. Za izezetne rezultate u borilačkim vještinama, Ruska akademija nauka o Zemlji/odjeljenje za borenje, 1997. godine izabrala ga je za redovnog člana, u zvanju akademik borilačkih vještina.

Poslije niza priznanja iz zemalja bivšeg SSSR-a i sa istoka, majstora Vračarevića je prihvatila i Amerika. Na predlog Američke asocijacije za borilačke vještine – USMA, 2002. godine izabran je u Kuću slavnih za borilačke sportove, kao prvi Evropljanin u toj prestižnoj instituciji. Dodijeljeno mu je zvanje „Veliki majstor“ (Grandmaster), što je najveća titula Kuće slavnih. Ovo je bilo i priznanje njegovog stila – realnog aikidoa, koji je 2003. godine registrovan u USMA klasifikaciji kao autentični srpski stil samoodbrane.

Priznajući originalnost realnog aikidoa, Internacionalni savjet velikih majstora (International Martial Arts Headfounders anda Grandmaster Council), izabrao je 2003. godine majstora Vračarevića za svog člana, dodjelivši mu Crni pojas 10. DAN – SOKE, najviše zvanje u borilačkim vještinama, koje nose osnivači stila. Iste godine proglašen je za najboljeg Grandmastera u 2003. godini. Iz Kuće slavnih stiglo je još jedno priznanje – najuspješniji i najinovativniji majstor samoodbrane u svijetu, u 2004. godini, je Ljubomir Vračarević.